De Akademie van Kunsten is een genootschap van meer dan tachtig kunstenaars in alle disciplines. De Akademie versterkt en verdedigt de positie van kunst in onze maatschappij.

Homepage AvK

Stimuleren van projecten en onderzoek van kunst en wetenschap

Mingler Scholarship

<h2>Maak beleid voor de schone kunsten en niet voor politieke kunstagenda's</h2>Heel lang geleden waren de zwarten zorgenkindjes die meer aandacht en hulp nodig hadden dan andere groepen. Zwart was zielig, arm en achtergesteld. Dat probleem moest worden opgelost door het de helpende hand te bieden. Uit barmhartigheid, solidariteit en een goed zelfgevoel. Veel zwarten vonden dat allang best. ‘Zolang de ander mij vertelt wat ik ben en wie ik ben en wat ik moet doen, en mij daar bij ook nog geld toestopt, ben ik iemand’, hoorde ik ze denken. Gelukkig zijn er altijd genoeg intelligente zwarten geweest die zich hebben verzet tegen dit racisme van de helpende hand, dat in feite weinig meer deed dan het minderwaardigheidsgevoel van de zwarte gemeenschap en het superioriteitsgevoel van de witte elite bevestigen. Ik wil het hierover hebben, want ik kan de armoe, of beter gezegd het gebrek aan onderscheidend vermogen, in de kunst van vandaag de dag nauwelijks verdragen. Alle zwarte kunstenaars worden op één hoop gegooid. Alsof we geen individuen zijn die van elkaar verschillen. Het allerergste vind ik dat we eerder worden gereduceerd tot waar we via bloedlijnen vandaan komen, dan dat op een inhoudelijke manier gevraagd wordt wat we met onze kunst willen. Is het de bedoeling dat de zogenoemde zwarte Nederlander terugkeert naar waar hij oorspronkelijk vandaan komt? Moet hij op dezelfde plek zijn, de grond waarop zijn ouders geboren zijn, of hijzelf, om werkelijk te kunnen weten en begrijpen wie hij is? Dit is een verwerpelijk idee. Museumdirecteuren, curatoren en kunsthistorici die het werk alleen kunnen begrijpen als hij het expliciet heeft over waar hij oorspronkelijk vandaan komt, maken een ernstige denkfout. Zij stellen daarmee dat het werk van zwarte schrijvers en kunstenaars die in het Westen wonen en werken derivaten van het westerse denken zijn. Het westerse denken is niet een op zichzelf staande entiteit. Zij kunnen simpelweg niet stellen dat alles wat hier in Nederland is vanzelfsprekend en authentiek is. Veel van wat er is, is gebouwd en gefundeerd op wat er in andere culturen bedacht, gemaakt en ontworpen is. De idee dat zwarte schrijvers en kunstenaars terug moeten om back home in hun eigen kracht te kunnen zijn, is onzinnig. De veronderstelde eigenheid van de witte gemeenschap is namelijk niet per definitie verzekerd.<h3>Menselijk lijden</h3>Alle goede kunst gaat in eerste instantie over het algemeen menselijk lijden dat niet direct gebonden is aan een bepaalde taal, cultuur of geografische indeling. Ik ben een schilder. Mijn achtergrond is belangrijk. Om op een afstand naar mezelf te kunnen kijken, is die achtergrond even belangrijk als de verf die ik gebruik om een schilderij te maken. Als de kleuren een relatie aangaan, ontstaat er diepte, een soort intellectueel schimmenspel als donker en licht op het doek van de verbeelding. Laag over laag en dan zo dat elke aangebrachte laag eerst ingedroogd en uitgehard moet zijn eer de volgende er met zorg overheen gelegd kan worden. Mijn kunst ontstaat al doende en ik open de discussie over authenticiteit in de gemeenschap ermee. Ik ben streng. Mijn kunst gaat over de betekenis van het autonome beeld in de hedendaagse tijd. In mijn kunst leg ik de focus op de taal van de geëmancipeerde, hij die een eigen positie inneemt tegen al het politiek correcte geweld van de zwarte en de witte gemeenschap. Ik omzeil het eendimensionale karakter van een louter politieke kunst die vaak de neiging heeft tot instrumentaliseren. Zo waak ik voor een kunstwereld die overal een eigen draai aan wil geven door bijvoorbeeld in mijn persoonlijke verhaal te schrappen. Het reduceert het persoonlijke verhaal tot identiteitspolitiek en dat is niet waar mijn werk op gefundeerd is. Ik wil verbanden kunnen leggen tussen complexe vraagstukken.De verkroezing van de kunst toon ik; de culturele basisvorm die aan de hedendaagse kunst ten grondslag ligt. Ik ben een schrijver. Een schrijver kan schrijven over gemeenschappen die beschermd moeten worden. Ik schrijf over een samenleving die constant aan verandering onderhevig is en intensief in ontwikkeling is. Het gaat mij erom hoe het verhaal verteld wordt en met mijn werk bekritiseer ik de stelselmatige categorisering van mensen. Ik weet het, de literaire wereld en de kunstwereld zijn pragmatisch van aard. Dit dubbele raamwerk, kunst en leven, kan een paradox zijn. Een schrijver, een kunstenaar heeft zijn spiritualiteit nodig om te kunnen creëren, dat is de eerste voorwaarde. Je kunt geen krachtige beelden oproepen, intelligente verhalen vertellen en een inhoudelijke bijdrage leveren die hout snijdt als je fundament conditioneel en instabiel is. Sommige kunstenaars politiseren de identiteitscrisis waarin ze verkeren om hun werk en hun gevoel van thuis te voorzien van een zekere authenticiteit. Niet ik. Ik geef aan dat politiek-correcte raamwerk een politiek-incorrecte invulling. Mijn kunst is metaforisch van aard. Ik bouw door te ordenen. Het ordeningsprincipe is allesomvattend; iets dat constant in beweging is, zich al zigzaggend door het Nederland van de toekomst beweegt. Een land dat in mijn optiek al uit verschillende kleuren is opgebouwd. Een kleur heeft altijd een andere kleur die complementair is aan haar eigen kleur. Hoe groter het contrast tussen de kleuren en hoe groter het spanningsveld, hoe groter de afstand die overbrugd moet worden. Het is de taak van de schrijver en de kunstenaar om met zekerheid te kiezen voor de onzekerheid in een tijd waarin, zo lijkt het, mensen tegen elkaar opgezet worden. Als ik voorgaande zinnen analyseer, zou ik zeggen dat het een poëtisch verhaal is. Het zwart, wit, groen, geel, paars, blauw-zijn is dat. De omgang, de manier waarop je met je eigen kleur en de vele kleuren om je heen omgaat is een kleurenstudie, als in een schilderproject dat ontwikkelt door te mengen, schuren, overdekken, retoucheren, aandikken, kerven, manipuleren en experimenteren. Kunst maken is ook een intellectueel spel. Het is niet mijn bedoeling om er louter zwarte en witte mensen mee te creëren. Dat is een contradictie. Dat is in tegenspraak met het fijnzinnige gevoel voor vorm, het denkspel dat langzaam maar gestaag in de tijd ontstaat en toont dat je het beter zo kunt zien: het is goed dat alle kleuren tegen elkaar aan schuren en/of met elkaar vermengd worden zodat die het beste uit elkaar halen. Ik ontplooi, analyseer en zie een mix van tegenstrijdigheden, paradoxen en fixaties. Maar als ik dan als kosmopoliet zeg dat ik zwart ben omdat mijn vader en moeder uit Suriname komen, heeft dat te maken met het feit dat de maatschappij mij in zo’n kader plaatst. Of ze noemen het hybride, een term die een vorm van onzuiverheid suggereert. Dan kom je al snel in de rassenpolitiek terecht. Wie is zuiver en wie niet? Ik kies voor zwart, wit, bruin, blauw, groen, rood en grijs, maar bovenal voor wijsheid. Welke kleuren wij aannemen bepalen wij zelf, niemand anders. Het is aan eenieder om te bepalen wat belangrijker is: erkenning door herkenning, door perfect in vooropgestelde kaders te passen, of kiezen voor een onzekerdere vorm - door te kiezen voor de perfecte imperfectie, die duivelse kunst die van nature lak heeft aan conventies, die geen voor of achter, links of rechts, boven of beneden kent maar denkt als een zee, vloeiend in de tussenruimtes en de kade overspoelend met content.<h3>Schijnwerkelijkheid</h3>Ja, ik snap het wel. De politiek verwacht van museumdirecteuren, curatoren en kunsthistorici dat zij in zekere zin een verschil maken tussen zwarte en witte mensen. Een raamwerk dat opereert als een systeem dat zich in stand houdt door alles op te heffen en dat ervoor zorgt dat de zwarten zwarter worden en de witten witter. Dat is een gecultiveerde schijnwerkelijkheid die pretendeert duidelijkheid te verschaffen in de maatschappelijke chaos maar ondertussen de onderlinge verschillen versterkt. Die dwang werkt door in de visie van sommige kunstenaars die in het westen werken en hun wortels in Afrika of bijvoorbeeld Zuid-Amerika hebben. Ze keren naar die landen terug en nemen hun authentieke ervaringen mee die in het westen geëxploiteerd worden, als was het een vorm van verrijking binnen het kapitalistische systeem. En er zijn schrijvers en kunstenaars die zich om de verkeerde redenen groter achter dan de onwetenden waar ik het net over had. Zij staan aan de andere kant van hetzelfde verhaal. ‘Eet het kader op’, zeg ik. Niet door de geschiedenis van de slavernij te ontkennen, te bagatelliseren dat wij, de zwarten, verkocht zijn voor wat kralen en reflecties in de vorm van een spiegel, maar door het systeem van verhandelen te bekritiseren. Hoe doe je dat? Nou, door niet te buigen maar te blijven staan. Waarom zou ik mijn kunst op een subtiele manier willen belichten, willen tonen binnen de spierwitte muren van een elitair instituut? Denk aan het gedicht van Lucebert met de zin ‘Er is een grote norse neger in mij neergedaald die daar binnen dingen doet’. Lucebert wist dat zijn dichtersstem sterk was en dat het ook kwam door de tonen, warme klanken, die zijn poëzie de juiste kracht en diepte meegaf. In de kunst gaat het om het zien en het tonen. Tonen in kleur, gradaties van licht en de toon van het verhaal en soms zelfs de intonatie van de kunstenaar. In 2007 heb ik als curator een lezing gegeven over diversiteit in de Nederlandse kunst. Ik merkte toen al op dat men diversiteit predikte maar daar eenvormigheid mee beoogde. Culturele diversiteit was toen synoniem voor shows met alleen zwarte kunstenaars bijvoorbeeld. Een culturele achteruitgang. Ik vertelde over Karel Appel die al in de jaren vijftig van de vorige eeuw Miles Davis opzocht in New York om aldaar zijn portret te schilderen als was het een spiegel van zijn ziel. En over Lucebert die, om inspiratie op te doen voor zijn gedichten en schilderijen, samen met Cobra-kunstenaars naar jazzmuziek, toentertijd negermuziek in de volksmond, luisterde. Lucebert schreef talige poëzie die geïnspireerd was op onder andere de atonale muziek van de jazzpianist Thelonius Monk. In zijn gedichten zijn talloze voorbeelden te vinden van de zwarte als de ander die eigenlijk hetzelfde is. Het was die allesverwoestende angst voor zelfverlies die hij poëtiseerde en waarnam in het Nederland van zijn tijd. Ik zie het terug in het Nederland van mijn tijd. Als lid van de Akademie van Kunsten kreeg ik onlangs de hoofdlijnenbrief te lezen die de staatsecretaris van onderwijs, cultuur en wetenschap, G. Uslu aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal schreef. Ze schrijft er onder meer in: „Een nieuwe blik op de wereld of op je leven, krijg je tijdens een voorstelling, een bezoek aan een iconisch gebouw of gebied, een tentoonstelling, bij het zien van een film of in al die andere momenten waarop cultuur ons bestaan verrijkt. Cultuur maakt bovendien herkenning mogelijk en toont verschillen tussen mensen .” Maar in hoeverre en hoe worden de verschillen tussen alle mensen en alle kunstenaars in de kunst vandaag gewaarborgd? Als de staatssecretaris over de ‘mensen’ spreekt, ga ik ervan uit dat zij alle mensen bedoelt. Hoe verklaart zij dan dat een deel van de Nederlandse kunstenaars volgens het beleid als zwart wordt gezien? Ik denk dat ik dat wel weet. De angst voor het verlies van controle is de motor achter het negeren. NEGER-EN. Niet aan mijn adres. Voor mij is er een constante: in elk verhaal dat ik lees of schrijf en elk schilderij dat ik zie of maak wil ik mezelf kunnen herkennen in het metaforische geheugen van de raskunstenaar. Michael Tedja is kunstenaar, curator, schrijver, dichter en lid van de Akademie van Kunsten.Dit essay verscheen op 25 augustus 2022 in <a href="https://www.nrc.nl/nieuws/2022/08/23/maak-beleid-voor-de-schone-kunsten-en-niet-voor-politieke-kunstagendas-a4139639" target="_blank">NRC</a>.

De Akademie van Kunsten nodigt leden uit om te reflecteren op politieke ontwikkelingen, om zo de stem van de kunsten te laten horen richting publiek en politiek. Dit is het essay dat Michael Tedja schreef, in reactie op de Hoofdlijnenbrief cultuur 2022 van staatssecretaris Gunay Uslu.



Essay van Michael Tedja als reactie op Hoofdlijnenbrief cultuur 2022

<h3>Stedenbouwkundige Riek Bakker (1944) werd bekend als directeur stadsontwikkeling van de gemeente Rotterdam. Bekende projecten van haar zijn bijvoorbeeld De Kop van Zuid in Rotterdam en Leidsche Rijn in Utrecht</h3>

Stedenbouwkundige Riek Bakker (1944) werd bekend als directeur stadsontwikkeling van de gemeente Rotterdam. Bekende projecten van haar zijn bijvoorbeeld De Kop van Zuid in Rotterdam en Leidsche Rijn in Utrecht.

Bakker

Kunst is belangrijk voor de samenleving en het individu, om iets van onszelf en de cultuur die wij voortbrengen te kunnen begrijpen. De Akademie van Kunsten wil een fundament leggen voor een stevige positie van de kunsten in de maatschappij, los van veranderlijke politieke inzichten.<a href="https://www.akademievankunsten.nl/over-akademie-van-kunsten/missie-en-doelstellingen">Lees de missie en doelstellingen</a>

Over de Akademie van Kunsten

Het Artist-in-Residence Fellowship is een samenwerking van de Akademie van Kunsten en het Nederlands Institute for Advanced Study in the Humanities and Social Sciences (NIAS).

Artist-in-residence bij NIAS

The Society of Arts places functional cookies to make the website work properly and analytical cookies to measure the use of the site. Cookies that allow third parties to track your browsing habits require your separate consent below. You can adjust this consent at any time.

Cookies

<h2>Nieuwe manieren om kunstgeschiedenis te schrijven </h2>Dichter Maria Barnas zal als artist-in-residence verbonden zijn aan het Netherlands Institute for Advanced Studies (NIAS) in Amsterdam. Tijdens haar verblijf doet ze onderzoek naar de biografie van kunstenaar Jo Baer (1929), een Amerikaanse kunstenaar die vanaf de jaren 80 van de vorige eeuw ook in Amsterdam gewoond en gewerkt heeft. Barnas onderzoekt hoe orale geschiedenis kan worden ingezet bij het optekenen van kunstgeschiedenis. Kun je kunstgeschiedenis ook baseren op herinneringen, verhalen en misschien zelfs roddels? Deze Artist-in-Residence positie wordt jaarlijks beschikbaar gesteld door het NIAS en de Akademie van Kunsten.

Maria Barnas is geselecteerd als artist-in-residence bij NIAS-KNAW om onderzoek te doen in 2024-25. Zij vraagt zich in haar onderzoek af: Hebben de verhalen van schoonmakers ook een plek in de kunstgeschiedenis? 

Maria Barnas onderzoekt de rol van sporen achterlaten in de beeldende kunst

Kunstenaar en propaganda-onderzoeker Jonas Staal is in 2024 artist-in-residence bij het Koninklijk Nederlands Instituut Rome (KNIR).

Kunstenaar en propaganda-onderzoeker Jonas Staal is in 2024 artist-in-residence bij het Koninklijk Nederlands Instituut Rome (KNIR). Hier zal hij gedurende drie maanden onderzoek doen naar de rol die familie speelt binnen het (neo)fascisme en onderzoekt hij zijn eigen familiegeschiedenis. 

Kunstenaar Jonas Staal onderzoekt (neo)fascisme en eigen familiegeschiedenis

De Akademie van Kunsten plaatst functionele cookies om de website goed te laten werken en analytische cookies om het gebruik van de site te meten. Voor cookies waarmee derden je surfgedrag kunnen volgen, moet je hieronder apart toestemming geven. Je kunt deze toestemming op elk moment aanpassen.

Over het publieke domein van morgen

De Akademie van Kunsten vindt de publieke ruimte van groot belang. Acht leden vertellen daarom in Gedeelde ruimte over hun visie voor de toekomst van die gedeelde ruimtes. 

Gedeelde ruimte

Samen met Liesbeth Bik nam Merlijn Twaalfhoven het initiatief voor de werksessies Kunst & Oorlog bij de Akademie van Kunsten. Nu de oorlog al meer dan een jaar voortduurt, is het van belang dat we niet oorlogsmoe worden. Maar hoe voorkomen we dat? Hierover schreef Twaalfhoven deze tekst.

Samen met Liesbeth Bik nam Merlijn Twaalfhoven het initiatief voor de werksessies Kunst & Oorlog bij de Akademie van Kunsten. Nu de oorlog al meer dan een jaar voortduurt, is het van belang dat we niet oorlogsmoe worden. Maar hoe voorkomen we dat? Hierover schreef Twaalfhoven deze tekst.

Merlijn Twaalfhoven: Hoe voorkomen we dat we oorlogsmoe worden?

<h2>Een nieuw cultuurbeleid</h2>Dat ons land na jaren van culturele kaalslag, intellectuele armoede bij de overheid en een ingrijpende pandemie eindelijk een staatsecretaris heeft wie kunst en cultuur serieus ter harte gaan, is voor allen die op die terreinen werkzaam zijn of die er als publiek de vruchten van plukken, een grote opluchting. Er is veel kapot gemaakt, veel kunstenaars zijn moedeloos iets anders gaan doen dan waarvoor ze meenden in de wieg te zijn gelegd en in de afgelopen maanden is wel gebleken dat instellingen en festivals die forse deuken hebben opgelopen de achterstand niet zomaar ongedaan kunnen maken. Er zijn nog steeds veel zieken, het publiek is voorzichtig en de toekomst van de wereld is, zo lijkt het, minder rooskleurig dan ooit, hetgeen betekent dat men heel wat heeft te overwinnen om met volle energie plannen te kunnen maken met een horizon die verder ligt dan een paar maanden.In haar ‘Hoofdlijnenbrief cultuur 2022’ aan de Tweede Kamer van 23 mei jl., met de opgewekte titel ‘Herstel, vernieuwing en groei’, verzet staatssecretaris Uslu de bakens met een elan dat we lang gemist hebben. Het begin van de eerste alinea heeft de toon van een manifest dat alleen maar toegejuicht kan worden:Cultuur is van wezenlijk belang voor onze samenleving en een investering in onze maatschappij. Het brengt mensen bij elkaar, daagt uit en biedt nieuwe perspectieven. Zonder cultuur wordt het leven schraal, dof en bleek. Zonder cultuur ontbreken inspiratie, plezier en verbinding. En zonder cultuur staan we stil.Degene die deze zinnen formuleerde, laten we hopen dat het Uslu zelf was, laat zien retorisch geschoold te zijn: maar liefst drie drieslagen (tricola) in vijf zinnen, Cicero zou het haar hebben kunnen influisteren. Vooral de derde zin is klanktechnisch een juweel, waarbij de synesthetische opsomming ‘schraal, dof en bleek’ alle zintuigen aanspreekt. Hiermee is uiteraard niet gezegd dat de de brief als geheel een literair hoogtepunt is, want het blijft natuurlijk een politiek en ambtelijk geschrift. En het betekent ook niet dat er op bijvoorbeeld de eerste zin niet al inhoudelijke aanmerkingen gemaakt kunnen worden, want daaruit spreekt een functionele kijk op cultuur die ook in de rest van het plan doorklinkt – cultuur heeft niet in de eerste plaats een intrinsiek belang, maar dient de cohesie van de maatschappij. Geen weldenkend mens zal dat laatste ontkennen, maar het is jammer dat het eerste onderbelicht blijft. Mogelijk dekt de staatssecretaris zich al in tegen kritiek van de filisters in kabinet en Kamer, die zich afvragen of de toegezegde miljoenen wel voldoende opbrengen. Die economische visie schemert ook door in het woord ‘investering’. Later duikt onvermijdelijk ook de term ‘erfgoed’ op, die al evenzeer economisch van karakter is. Wie alles in financiële termen ziet, heeft een schraal, dof en bleek leven, vrees ik.  De brief behelst tal van behartenswaardige voornemens en voorstellen in de domeinen van beeldende kunst, film, podiumkunsten en cultuureducatie, waarover vele betrokkenen enthousiast zullen zijn. Los van de vraag of de toegezegde miljoenen toereikend zijn, ik kan mij daar geen voorstelling van maken, denk ik dat Uslu, gesteld dat ze haar plannen kan verwezenlijken, een krachtig signaal afgeeft dat hopelijk nog vele jaren hoorbaar blijft. Dit neemt niet weg dat ik drie kanttekeningen wil plaatsen, die niet los van elkaar staan.Om te beginnen komt het woord ‘literatuur’ niet eenmaal voor in de brief, die toch elf volle pagina’s telt. Vanzelfsprekend bieden de kunsten die Uslu noemt belangrijke inspiratie, stof tot discussie en nieuwe ideeën die ons verder kunnen helpen op het kommervol levenspad, maar zijn het niet in de eerste plaats dichters, schrijvers, essayisten en denkers die dergelijke ideeën op heldere dan wel raadselachtige wijze in taal gieten? En wordt de in de brief aangeprezen verruiming van de blik niet ook in hoge mate mogelijk gemaakt door vertalers, die nog steeds geen serieuze vergoeding krijgen voor hun essentiële monnikenwerk?In de tweede plaats komt zelfs in de paragraaf over bibliotheken het woord ‘boek’ niet voorbij. Natuurlijk, de bibliotheek draagt bij ‘aan persoonlijke ontwikkeling, aan verbetering van maatschappelijke kansen en aan sociale cohesie’, maar zou je daar niet bij moeten vertellen dat het de allereerste taak van bibliotheken is om boeken, ook minder courante boeken, te kopen, eeuwenlang te bewaren en uit te lenen? Ook dat is ‘erfgoed’.En ten derde, het hoofdstukje over leesbevordering spreekt over lezen alsof het enige doel ervan maatschappelijk van aard is. Dat het in Nederland slecht gesteld is met het leesgedrag van jongeren is geen geheim, maar zou een deel van de oplossing hiervoor niet gelegen kunnen zijn in het aanstellen van hoogopgeleide onderwijzers en leraren – ja, ik weet dat die zeldzaam zijn – die met vuur en hartstocht kunnen vertellen over boeken die ze zojuist hebben gelezen, boeken die de kinderen vervolgens zelf kunnen lenen in bibliotheken, boeken van schrijvers en dichters uit alle taalgebieden, vertaald door sensitieve lezers en met liefde uitgegeven?De brief van Uslu is een goed begin. Nu doorpakken, om een verkiezingsleuze van een van de coalitiepartijen aan te halen.Piet Gerbrandy Piet Gerbrandy is dichter en classicus, en lid van de Akademie van Kunsten.

De Akademie van Kunsten nodigt leden uit om te reflecteren op politieke ontwikkelingen, om zo de stem van de kunsten te laten horen richting publiek en politiek. Deze brief is van Piet Gerbrandy. Hij reageert op de Hoofdlijnenbrief cultuur 2022 van staatssecretaris Gunay Uslu.



Reactie van Piet Gerbrandy op Hoofdlijnenbrief cultuur 2022

Leden van de Akademie van Kunsten zijn nieuwsgierige en betrokken makers. De Akademie is de plek voor debat over het belang van kunst in de samenleving. De Akademie heeft tot doel: het vertolken van de stem van de kunsten in de Nederlandse samenleving en het bevorderen van de interactie tussen wetenschap en kunst. Het lidmaatschap van de Akademie van Kunsten is voor het leven. In 2024 zijn er 86 kunstenaars lid uit de hele breedte van de kunsten en ieder jaar worden nieuwe leden gekozen op basis van nominaties.

Over het lidmaatschap

Nieuwe leden 2025

Wie mogen nomineren?

Indienen van nominaties

Vervolgprocedure

Meer informatie

Impressie: nieuwe leden